Rûya gözüyle Tarsus

Günümüzden hiç olmazsa kırk yıl kadar önce doğmuş,üstelik de iflâh olmaz TARSUSLUĞU kendine ölçü edinmiş bir TARSUSLU’nun , kendi içine doğru bir ruh /rûya yolculuğuna çıkmak istemesi, bugünün adeta uygar tüketim VAHŞETİNİN hüküm sürdüğü , bıktırıcı yaşamsallığının içinde, bence mazûr görülmelidir.

Bu rûya yolculuğu nerden başlayabilir?

Tarsus’un bir çok mahallesinde , zaman ve zeminin getirdiği yüzey dalgalanmalarından varlığımızı sıyırmak,bunların ötesinde ve derinliğinde bir başka âleme , o âlemin ses ve görüntü yığınlarına ( GEÇMİŞİNE ) doğru yol almak mümkündür.

Bu yolculuk ,mutlaka yazıya dökülen rahat bir ifade gibi,kolayca bir araya getirilebilecek hallerden değildir.Böyle bir yolculuğun hoşça başlayabilmesi için mevsim,sükûnet ,ışık,dostlar ve bizzat kendinizin RUHÎ tınısı ( söz birliği) hep bir arada ve uyum içinde olması gerekir.Bu uyum hali,ruhu sükûnete davet eden ve fazlalıklarla meşgûl etmeyen, sarsılmaz bir çerçeve içinde bulunduğunda,insan,kendisinin yaşadığı anki zaman ve mekândan koparak,bir başka vakte ve mekâna doğru içsel bir göç yapmakta olduğunun farkına varır.

Çevre bu şekilde müsait olunca da,insan,zaman ve mekânın kucaklayıcı esrarengiz titreşimlerine teslim olur ve kaybolmaya yüz tutar.Yahut da bulunduğu çevrede özge buharlaşır, sanki boyut değiştirip, bir haz yolculuğuna başlar.

TARSUS’UN  sokakları, ötesinde ANADOLU toprağı bu ve benzer anlatılamamış hikâyelerin, destan sevyesine çıkarılmış zenginliği ile lebaleptir.Bu füsunkârlığı,ancak ve belki bir taş duvarın yosununun içine ustaca oyulmuş kumru yuvasına,kırılmış çürük bir tahta dilmenin ,o taş duvarın bir yerinden , ne yapıp edip, sokağa taşmış ,sessiz ve nemli gövdesine sinmiş olarak bulabilirsiniz.Fakat , böyle bir içsel anlama yolculuğu , belkide geleneğin ( tasavvuf ) dolaylı yol göstericiliğinde yapılsa,daha şık ve lâtif olur.Böyle bir rûya yolculuğu , yalnızca yapan tarafından idrak edilmesi esasınadır.Biz ise,sizlere,idrakimizi değil de, bu idrakten elde etmekte olduğumuz hoşluğu,neş’eyi anlatıp , paylaşma dileğiyle , bu satırların bağına bostanına girmek durumundayız.

İşte Tarsus’a duyduğumuz “duyuötesi” bağlılık, vazgeçememezlik,ancak böyle bir füsûnkâr sorumluluk birikimi içinde yazıya dökülebilir.

Kimbilir; kıyıya vurmuş bir balığın suya davet edilişi gibi bir şey.

Mutlaka bu birikimin anlatıcısı olan ben, içsel derinliğimdeki geçmiş olayların,sahnelerin,görüntülerin iniş ve çıkışlarıyla baş başa  kalarak , anlatıyı gerçekleştirirken,bazı unsurlar ,haliyle manâ dosyalarımda kapalı kalacaktır.

Derinliğimde kapalı olan manâ dosyalarının başlıklarını,tekrardan anlamaya ve anlamlamaya çalışırken,TARSUS, her benzer tecrübenin sonunda olduğu gibi,gönüle açılan , yepyeni bir pencere olacaktır.

Artık gözler ve akıl,farklı bir boyuta bakmaya başlamalıdır…