“DEVLET de” ,genellikle yaptığı gibi ,o zaman işin kolayına kaçmış , bu arazilerimizi  baştan savma bir tavırla , “gözden çıkarmayı” yeğlemişti.FAKAT daha sonraki yıllarda , SEYHAN ‘ın oldukça kuzey kısımlarına , ÇATALAN – YEDİGÖZE   barajları yapıldı.Bu taşkın tehlikesi, tamamen ortadan kalkmamakla birlikte , büyük ölçüde şiddeti azaltılmış oldu.

İşin güzel tarafı, bizlerin ADANA SEDDESİ dediğimiz bu “sel kıran” , bugün dahi kullanımdadır.

İşte rahmetli ŞÜKRÜ DEDEM,bu şartlar hayatiyetini sürdürürken ,bizim VİLİS CİBİN ilk sürücüsü olmuştur.DİKKAT ederseniz, rahmetliye ,ŞÜKRÜ DEDEM diyorum ,aramızda  herhangi  bir “yakınlık” olmamasına rağmen.Bölümler ilerledikçe, neden ŞÜKRÜ DEDEM olduğunu , yaşadıklarımdan duygusal bir süzgeçle algılayıp , yüreğiniz ısınarak  öğreneceksiniz.

Ben O’nu , gerçekten öz dedem gibi sevmiştim.

Baba dedem Bûrhan KEMAL, 61 Ağustosu’nda ,Namrun’da vefat etmişti.ANNE dedem ise canı,cini çekilmiş, hayatla bağı,haniyse çok alt düzeye inmiş ,sessiz sedasız bir garip adamdı “ çocuk” gözümde.

“O” başkaydı açıkca; canlı,kanlı konuşkan.

Kemikli elleri ,uzun bir dal gibi vücudu, sağına soluna,hafif yıkılır gibi yürüyüşü.

Böylesine yazabiliyorum zira , dedemin evinden ayrıldıktan sonra ,yirmi yıl oturacağımız mahallede ( Şimdiki ANIT ,o zamanlar MithatPaşa ) aynı sokağın, 278 , üst tarafına yakın bir evde Şükrü dedem, “Gamsızın tarlasının “ hemen dibi olan sokağın sonundaki evde de biz otururduk.

Şükür ki  bugün , hem “O’nun”  hem de “ bizim ev” yerli yerindedir.

Bugün peşinde olduğum bir çok özel kavramı, küçücük yaşımda her nedense kulağıma fısıldamıştı.

Sırasıyla anlatacağız elbette.

HAFIZAMDAKİ  İLK NAMRUN !

Öte yandan benim gibi romantik ve iflâh olmaz TARSUSLU’lar için NAMRUN yaylası  hiçbir zaman, devletin, bu isim değişikliği nerden ve nasıl aklına geldiyse, Çamlıyayla olmamıştır.