O zamanlar yayla hazırlıkları , bir çok yaylacı için neredeyse, bir şenlik havasında yapılırdı.Nenemle dedemin evvelden gittiklerini , bunun da beni salya sümük ağlattığını hatırlıyorum.

.

Şimdi kullanılan yol,zannederim 1960’ın ikinci yarısında hizmete açıldı ve uzun zaman da stablize olarak kaldı.

İlk zamanlar , hakiki BEYDEĞİRMEN’ininden (*) sola ,ANGARA(**) asfaltına ( E 5) dönüp, tahminen bir 40 ya da 50 kilometre gittikten sonra , şimdilerde de aynı sapaktan ,NAMRUN yoluna dönülürdü.Aşağıda akan ırmağa doğru,hafif bir kıvrımla inilir, köprü geçilir ve anılarımın en güzel  şehriyeli , salçalı tavuk çorbasını içtiğim ,meşhur KARA GEÇİT’e kavuşulurdu.

Eminin, o küçük yaştaki ben gibi olan tüm çocuklar için ,KARA GEÇİT’e varmanın tadı,tuzu,söze gelemeyen hazzı , aynıydı.Bugün KARA GEÇİT ,belki eskisinden daha da güzeldir gibime geliyor.

Orda, TARSUS’tan gelen otobüsler de mutlaka mola verirlerdi.

Kimdi “ O OTOBÜSLER”…

Mirici Reşad’ın KARA KARTALI ile DOKUYUCU Rasih’in FÜZESİ idi…Yüce gökler , hepsine rahmetini esirgemez umarım.

Ayrıyeten eniştem, babamın dayı oğlu rahmetli Yaşar Sungur da, meşhur KAÇKAÇ zamanı , elimdeki sözlü bilgiye göre 1920 Haziranı’nda ,KARAGEÇİT’te doğmuş.

Şimdi artık KARAGEÇİT köprüsünden yukarı doğru çıkmaya başlayalım. Yukarda DARIPINARI köyü vardır ve yol,ciddi derecede yokuştur. İnleye ,inleye DARIPINARI’nın kahvelerinin önüne geldiğinizde, havanın ciddi şekilde değiştiğini hissedersiniz.Ortalıkda , ”aşağıdaki” havadan eser yoktur artık , ciddi ciddi ürpermeye başlarsınız.Bugün aynı köyde , çok lezzetli ALABALIK yetiştirilmektedir.

Hepsi ama hepsi , eski zaman hatıralarımızın emeği,nûru,çiçeği,teri,börtü böceğidir.

Unutulmaması gerekir.Ama bunun için de, diğer “iflâh olmazlarımızın da” yazması şarttır.Bu şekilde , ANILAR zenginleşecek,ortaya ciddi bir yazılı “TARSUS” birikimi çıkacak…