GAZOCAKLARINI , tarihin kayıtlarında bırakıp, Namrun/ HAPKAPAN yokuşuna geri dönelim.

CUMAYAKALI’lar(*) için HAPKAPAN yokuşu , o zamanlar özeldi.

Biz CUMAYAKALILAR , ÇATALLILAR için HAPKAPAN yokuşu özeldir dedik. O zamanki araçlar , muhtemelen bugünkülerden daha güçlü olmalı.Yokuş, elbette onları zorlardı ve biz çocuklar , kendimizce icat ettiğimiz oyunlarımızın içine, o “”hususî” araçları , sayıları zaten üçtü,beşti, oyunlarımıza malzeme olarak alır, seslerinden kimliğini hemencecik ayırt ederdik.

BABAYA kavuşmak

Kayhan Beyler’in ( Ramazanoğlu ) uzun şaseli  vilis cipleri ile kısa şaseli olan bizim cibin arasındaki , yokuş çıkışı esnasındaki zorlama sesini bile ayırt edebilirdik. Bu fark, HAPKAPANI saran(*) aracın, TENEKECİ MAHMUD’un(**) evini aşıp , ÇAMLIKAHVE’ye ( Engerek Yaşar ) gelmesiyle çok daha belirginleşirdi. ZİRA araç, giderek CUMAYAKASI otobüs meydanına yaklaşmış yani ŞERİFOLUĞU kayasının hemen altındaki DEDE bağımızdaki evimize , sesini duyurur olmuştu.

(*) Yokuşu sarmak demek , aracın, tam güçle , yokuşu tırmanması demektir.

(**) Memleketimizin önemli, baskın , dimdik, özü sözü harbi   esnafındandır.ARKAMIZDAN gelen yenilere , bildirmeliyim.

 OĞLU Erdal Ağabey, noterlik yapmaktadır.

Şöförümüz ŞÜKRÜ DEDEM(*) ile Kayhan Beyler’in şöförü Kemal Abi’nin ,rampa çıkışlardaki arabaya hükmedişleri,sözünü ettiğim ses farkını kendiliğinden yaratırdı.

(*) Bu değişik kişiyi , ilerleyen sayfalarda ayrıca tanıtacağım.

Büyük dedem Gafur Efendi’nin ( ninemin bubası *), birbirine doksan derecelik açıyla yaklaşıp, durmuş iki evi vardı.

Bağın hemen hemen tam ortasında.

AŞAĞI evin sofası , doğrudan otobüs meydanından gelip, ine çıka TAHSİN’in kahvesinden ağrı(*), SEBİL yoluna kavuşan   yolu ve Kayhan Beyler’in kiremit çatısını görürdü. Cip sesleri yoğunlaştığında eğer evdeysek,aşağı sofaya inen trabzanlara yaslanıp,kaba saba yayla yolunda sallana , inleye  yaklaşan aracımızın,bağımızın kapısına ulaşmasını, şimdi düşünüyorum da, AY yüzeyine inen APOLLO roketinin gelişi gibi beklerdik.

(*) Uzun yıllardır DİL araştırması yapan bir büyüğümüzün önerisi, gerçek ve temiz TÜRKÇE’de baba değil de BUBA denmesinin doğru olacağı yönündedir. DOLAYISIYLA, TOROS yaylalarında yaşayan YÖRÜKLERİMİZ , doğru Türkçe demektedirler.

(*) Tarsus yerel ağzında, bir yerden başka bir yere gidiş,geliş tarif edilirken , O YÖNDE , O TARAFTAN anlamına gelen şirin bir sözcüktür AĞRI!!!

Yaranın,dişin,böbreğin ağrısıyla  karıştırmayın sakın!

ZATEN gelen bizim vilis ise, KAYHAN Beyler’in evini geçer geçmez,selektör yapıp(*) , kendini bize tanıtırdı.Selektör yapmak diyorum,zira Namrun’da, babalar , genellikle akşamları gelirdi.

(*) Selektör yapmak , aracın farlarını uzak/yakın ayarına aktararak, işaret vermek.