KOCABUCAK Hikâyeleri

Rûya ile gerçek

3. Bölüm
Gönül olmak istemek,zorunlu bir hayalin kapandığı esrarengiz bir hürriyetsizlik memleketinden, büyük ,güzel ve muzaffer bir hasrete kavuşmak için yanmaktan başka neydi ki!
SANKİ bir tebessüm,rutûbetli toprak ve kesme taş kokularıyla birlikte ,burnunu yakarak ,ciğerinde soluklandı.
CANI,yeniden bağışlanıyor gibiydi.
YOSUNLARIN eni konu örttüğü,kaç yıllık olduğunu kestiremediği taş duvarların ,avluya bakan yüzlerinde ,birbirlerine usulca yaslandıkları çizgilerin içinde,gelip geçen yağmur,rüzgâr ve dolunun bitevîye darbelerinden oyulmuş deliklere ,büyük bir maharetle sokulup,tüneyebilen ;geçkin,yaşlıca,taze kumruların ,tüylerini kabarta kabarta ,hû çeker gibi guguklamaları,kendisine ,zaman içinde öteye,beriye huzursuzca savrulan,hayalî bir yolculuğun komutları gibi göründü.
YAŞI,anca toprağından sorulabilecek ceviz ağacına ,omzuyla uzandı.GÖKYÜZÜ menevişlendi.BİNLERCE göz,binlerce kavlanmamış sulu ceviz yeşili gibi, bahçeyi bir rûya anaforuna çevirdi.BU anafor,boşluktan bir sesli bir komut almış gibi bahçenin ortasında,hızla dönmeye ve odağına doğru çektiği ,parlak,açık kahverengi gözleri inanamazlık dolmaya başlayan adamı,kaskatı halde yakalamayı bildi.
GÖZLERİ açıkmıydı,kapalımı!
Sonraki zamanlarda, bu rûya anaforunu hiç hatırlayamayacaktı.
“Karaya doğru deli gibi kürek çekiyordu.Harcadığı insanüstü sayılabilecek güçten, gövdesi iki büklüm olmuştu.BOZ bulanık,sarı-yeşil çamurlu, bitmeyen bir yılan gibi büyük suya doğru ,sabırlı bir şekilde aka duran ırmağın ,akış yönünün aksine ,eklemleri parçalanırcasına kürek çekiyordu.AİLESİYLE birlikte üzerinde bulundukları Salı,ırmağın sazlık ve kamıştan kenar çizgisinin düzenli,düzensiz girinti ve çıkıntılarına , yoruldukça bağlayarak,umutsuzluğunun düşebileceği kapkara boşluğu ,ailesine belli etmemeye çalışıyordu.ALEVLERDEN kıpkızıl,kahverengi bir halıya dönen ,ardında bıraktığı orman,her biri sönmüş ,kapkara isi tüten ,ayakta , yan yana dizili , yağ kandillerine benzeyen binlerce ağaç.
TEPELERİNDEKİ gökyüzünü, baştan aşağıya tütsülüyorlardı. 
KAFASI bulandı,afallamıştı.
SALI,omuz kaslarının yanmasına ,dudaklarını ısırarak meydan okuyup, ağır, ağır ırmağın uygun bir girintisinin içine yöneltti.BU varlık,yokluk ufkunda ,çılgınca süren kürek çekiş esnasında, mola verdiği bu ana kadar,ne göğün,ne karanın ne de ırmağın yüzeyinde, hiç de alışık olmadığı,korkutucu bir sessizliği yaşıyorlardı.
SALI, sıkıca bir sazlık tomarının köküne bağladı.SUYUN kıpırtısı ile düzensizce yalpalayan saldan, çamurlu kıyıya,dikkatlice atladı.
OMZUNU dayadığı ceviz ağacının gövdesinde, sanki içi geçmişti.SOL pazusunun kaba etine,cevizin gövdesinde, kırılmış bir dal artığı ,kama gibi batınca,gözlerini açtı. 
KONAĞIN bahçesine açılan kanatsız, dikdörtgen kapının her iki kenarında duran ,Roma’dan da eski olduğunu tahmin ettiği eski sütunlarla gözgöze geldi.
HANGİ usta ve akıllı eldi bu!
Konağın bahçesini bu denli koruyarak,kol kanat gerip yaşatmış ve anlaşılamayan bir kudretin etkisiyle de, kendini her nasılsa havuz taşının destansı gövdesinin başında bulmuştu.
RÛYA mı , GERÇEK Mİ anlamalarının arasında bocalayıp,yalpalıyor,vücuduna giderek yayılan tarifsiz bir sıcaklığın ,içini rahatlatan hoşnutluğuna el vererek, aklının dalgalanmalarının güzergâhına teslim oluyordu…