Ama  içimde hâlâ  sihrini , belkide merkezkal gücünü atamadığım,bir köşede sessizce yıllara meydan okur halde geçip,gitmeyen parlaklığı,endişeli gözlerle beni süzüp,duran bir korkum var.

Babamın sesi.

Bu korkuyla yaşayarak zamana direndiğimi , yellere, sellere göğüs gerebildiğimi ,baskıları bertaraf edebildiğimi kendime fısıldayabiliyorum.

Bu korku, kısaca babamın sesini unutmak,yanağımdan öperken tenimi gıdıklayan ,kimisi acı sarı renkli bıyıklarından taşan ten kokusunu , birgün , ruhsal bedenimde duyamamak KORKUSUDUR.(*)

Bu korku,sessiz ve munîs bir göksel armağan gibi, yaşam sürgitimi , bana fark ettirmeden korumaktadır.

Babamın ,kimi gün tarladan gelişlerinde , şayet evdeysem, GAMSIZ’ın(**) tarlasında top koşturmuyorsam,üst baş temizliği yapmadan ,  yanağıma kondurduğu terli öpücük ; hayatın nasıl çekip, çevrildiğini,insanın nasıl kan ter içinde kalmakta olduğunu,en yakınımda gördüğüm unutulmaz bir olgunlaşma hediyesidir.

Bu görüntü, ASLOLAN çalışmaktır diye olgunlaşma yıllarıma damgasını basmıştır.

ÇALIŞMAK, gözün görmesine göre emek ve türevi terdi yalnızca.

Çocuk aklım, on yaşıma kadar bu kadarına anlamak lüksü tanıyordu.Ama bu durumu,hayatımın ilerleyen yıllarında,daima bir parlak ışık olarak bilim ve insanlık anlayışımın zirvesinde taçlandırmaya çalıştım.

BABAMIN ölümcül inadı ve karne notu!

Vilis CİBİMİZ, sert yayları ile  toprak köy yollarında ,babamın askerlikten kalma sakat belini, iyitten iyiye rahatsız ediyordu.Sonunda bizlerin hâlâ DENEME dediğimiz , ALİFAKI köyüne doğru , virajın kenarındaki devlet kurumunun müdürünün garajında, hem de takoz üzerinde duran , o yılların yakışıklı arabası,  57 model  OPEL KAPİTAN’ı aldı babam.

Sene, 65 ya da 66 olmalı.

Bu güzelim arabanın , erkenden ölümünü getireceğini nasıl bilebilirdik ki!Ama bu arabadan önce, SAMSUN’da yedek subaylığını yaparken , evvelâ bir tören esnasında bindiği atın ürkmesi sonucunda düşer ve belini incitir.

Ardından da sarılığa yakalanır,doğru dürüst tedavi ettirmez kendini.1965 Şubatı’nda, Ankara’da , safra kesesi ameliyatını yapan hekimin uyarısıdır anneme : “”Karaciğerine dikkat edin İbrahim Bey’in Nemide Hanım…””

İşte o karaciğer, 1970 Ağustosu’nda , ölüme giden yoldaki son mide kanamasını geçirdiğinde,ADANA’da ameliyatını yapan cerrahın, ameliyat kesiğini , hiçbir yararı olmayacağını anlayarak,tekrardan dikmesine sebep olacaktır.

Şimdi yeni arabamız  OPEL Kapitan’ın yazgısına kulak verelim.

1960 ihtilâlinde , babamın amca oğlu Muhiddin Sungur, atama yoluyla belediye başkanıdır ve o yıllarda, sürücü ehliyetini belediyeler vermektedir.Annemin onca ısrarına rağmen, babam, ehliyet almaz.Benzer bir  ısrarı, avukatlık stajı için  yapan annem, orda da başarısız olmuştu! Şimdi bu iki cümleyi, bir insanın yaşamında nereye koyup, nasıl anlayacağız?

Derdi neydi bu adamın! ?

Meraklısına not:

(*) İnsan olarak , anladığımız bir biyolojik bedenimiz vardır.Onu görür,elimizle tutar, saçlarını falan tararız.Ama ötesindeki ruhsal dünyamızı, ancak hissederiz. Bilim, buna ruhsal beden diyor.

(**) GAMSIZ'ın adının CAVİT olduğunu, o hırpani ,hafif meczûp görünüşünün aksine, iyi derecede FRANSIZCA bildiğini, annemle konuşmasından biliyorum.Bir de ,belleğim beni yanıltmıyorsa, Selânik'ten geldiğini hatırlıyorum.Bugün yaşı, 40'ın üzerinde olup, zamanın TOROS kahvesine gelip, gitmiş olan TARSUSLU'kar iyi bilir GAMSIZI!