Kendi ağzından... 1954 Kasım ayında , Tarsus'ta doğdum. İng. dili edebiyatı tahsil etmiş bir anneyle , hukuk okumuş, fakat mesleğini yapmamış bir babanın oğluyum. Herkes gibi ben de, mahalle mektebime gittim. Sonra , kolej sınavları diye anılan bir yarışmanın içinde buldum kendimi. İlkokul beşin ikinci yarıyılında, "Rahmetli (Kör) Celâl Hoca'nın"" ( ganî rahmet eyleye ) , HALKEVİ bünyesindeki çocuk kütüphanesinde verilen , Cumartesi hazırlık kurslarına yazdırdıydı anam. Orayı zaten kaç senedir biliyordum! Psikopat bir katile, ömrünü istemeden veren , müzik sevgimi ortaya çıkaran, ERDOĞAN KÜKREKOL Hocam'ın mandolin kurslarına gidiyordum. Sonra yaz geldi.

TARSUS Amerikan kolejinin, ardından ANKARA TED kolejinin ve nihayet İst. Galatasaray lisesinin sınavlarına, sürek avı gibi girdim.
Galatasaray'ın sınavının arefesi gecesi, kaldığımız otele , rahmetli pederin "telgrafı" geldi :

"Beklediğimiz gibi ,koleji kazandın, gözlerinden öperim".
Tuhaftır, memleketimizde hep gözlerinden öperiz diye yazarız da , nedense öpmeyiz.

Koleje başladık.
Bir süre sonra, pederi kaybettik, Kabataş ( İstanbul ) Lisesi'ne naklettik okulu.Okulda , Kabataş, şiire çok önem verilirdi.İlk sene, geleneksel şiir yarışmasında üçüncü olduk.Baba "şairler " dışardan gelip, seçicilik yaparlar. Zaten okul da, şair pınarı gibidir.

Üniversiteye başladığımızda , şiir azdı da azdı.
12 Eylûl'den önce, CUMHURİYET gazetesine alternatif olarak kurulan, meşhur DEMOKRAT gazetesinde yazmaya başladık, çömez olarak.

CAN YÜCEL, ADNAN BAŞER KAFAOĞLU, EMİL GALİP SANDALCI, ABDÜLKADİR BULUT gibilerin arasında, kendimize yer bulmaktansa, onları dinlemeyi, takip etmeyi, ter dökmeyi uygun bulduk.
Yani kadîm usûlde, usta / çırak ilişkisi...

AMA ustam HİLMİ YAVUZ ile paylaştığım ömrümü, daha sonra anlatmalıyım...

Şimdilik bu kadar...