Kasıklarında duyduğu iç gıcıklayıcı dürtüyü,önce şehvet sandı.Utandı.Havuz taşının kabaca delinmiş su tahliye deliğinden akıp,toprak gider yalağının içinde arta kalmış suyun milleştirdiği toprağın üzerinde kımıldamaya çalışan, birkaç kemikli karınca ile üst üste debelenen  sivrisineklere, yanakları kızararak baktı.

İncirin kenarına ,çift kat tahta dilmelerden çatılmış, bahçe helasına doğru yürüdü.

Sırtına değen rüzgârın dokunuşu ile kalçalarına doğru vûcudunu sağlı,sollu esneterek, bu habersiz dokunuşun sebebi olduğunu tahmin ettiği cümle kapısının nasıl açılmış olabileceğini anlamak için, evin büyük girişindeki toprak zeminli , boş içavluya doğru, gerisin geriye döndü.

Kaskatı kesilmiş, korku dolu ürkütücü bir karanlık gibi duran tuhaf ve anlaşılmaz ışığın içinde , elindeki idare lambasını , sessizce açılan büyük menteşeli , kanatlı tahta kapıdan,hayalet sessizliğiyle içeriye süzülen,siyah üst başlı, acele adımlılara tutan, yüzüne çarpan ışığın mahçubiyetiyle bakaduran , anası Besime Hanım’ı fark etti.

Hayalet adımlılar,sırtlarında,bulunduğu yerden tam anlamıyla seçilemese de, yıpranmış bez parçalarına sarılı bir takım hamûlelerle (yük) , merdiven altında bulunan depolara girip, bir süre gözden kaybolduktan sonra , tekrardan aynı sükûnet dolu tavırla,dışarı çıkıp,yeniden yükleniyorlardı.

Gecenin şenlik ateşi gibi açılıveren mehtabının şaşkınlığı,kesme ekmek taşlarından örülü duvarların arasına sıkışıp,kalmış gibi sabırlı bir hoşluk veren avlunun ötesine,berisine yerleşmeye  başlamıştı bile.

Karanlığın içine, birer ipeksi şal sessizliğiyle girip,çıkan bu aceleci adımlılar,aslında ,kalbimizin ışıksız ve cansız gibi duran,köhne köşelerinin , hürriyetin gecikmesinden gelen sabırsızlıklarından utanarak,sıkılgan bir yumruğundan başkaca bir şey değildi.

Dışarda,fettan ve küstah bir zalîmin sessizleştirmeye azamî gayret sarfettiği bir memleket.

Bunun gösterisini her an taze tutan çizmelerinin  ,şehrin sokaklarında ,sabah akşam biriktirdiği rap rap sesleri.

O sırada kasabanın cenûbuna doğru ( güney ) düşen buğday pazarının , gölgesinden istifade ettiği Pirî Paşa bedesteninin yüzyüze baktığı saat kulesinin,tam vaktinde çanı çalmaya başladı.

 Çan sesiyle birlikte,açık duran kapıdan içeriye doğru, evvelkinden daha keskin ve ısırıcı bir rüzgâr girdi.

Karşıda, mor lîbaslar içinde sıralı duran dağların ötesindeki memleketlerden fırlayıp ,gelen bu beklenmedik misafir,sırtları neredeyse köseleye dönmüş hayalet adımlıları,üçerli beşerli halde, karalar içindeki ,eski zaman devlerini andıran konağın, üst katlarına çıkmalarını sağladı.

HAVUZ kenarında oturan adam,bütün bunları avlunun , evin girişindeki boş alana bitişik duran eşiğinin üstünde,bacaklarının artan yorgunluğundan habersiz halde seyrediyordu.Acele adımlılar, evin üst katlarına çıkan ,yarısı taş,kalanı ahşap basamakları bir hamlede bitiriverip,merdivenin sonundaki ayakkabılık raflarına,biraz ter biraz da toz barındıran kunduralarını yan yana,dikkatlice sıraladılar.

Dışardan bakıldığında dövülmüş demir gibi karanlık görünen ev,başları önde,elleri göbek hizasında kenetli,esrarlı misafirlerinin gelişiyle ,anlaşılmaz bir som aydınlığa bürünmüştü.

Kendi evini kuruncaya kadar,ömrü bu yapıda geçen yaralı adam, kalbinin üzerindekietlere kıymık gibi batan sızıların verdiği acıya aldırmadan ,misafirlerin ardından merdivenleri çıkmıştı.Kendini bir anda,ebedi hayatın hayalleriyle oynaşıyor sandı.Zira merdiven basamaklarının bitip,evin girişindeki kapalı sofanın başında dikilmesine rağmen,çevredekiler,kendisine bakıyor fakat görmüyorlardı.

Yoksa öyle mi anlaması gerekiyordu!