MALLAŞMAK…

Dr. Ali Şeriati buna , eşekleşmek diyor.Bence, ikisi de doğru.

Kendini , raftaki bir “mal” gibi fiatlandırmak.Burda, kendi akıl ve fikrini boşlamayı  , yani öz- AKLINDAN vazgeçmeyi kastediyoruz.

Geleneksel DOĞU toplumları bu konuda, cennet diyor “ŞERİATİ”…

Kişi, MALLAŞTIĞINDA, digerlerini de anlamaz, anlama gereği duymaz.

ÖRNEĞİN.

Kitap okumaz.

Film izlemez.

Tiyatroya gitmez.

İnsana ait bilgisi, bakkal rafındaki PÜSKEVİT fiatı kadardır,anca…

Muğdat camisinin karşısındaki çayocağında, iki ezan arasında , yüzbinlerce kez aynı cümleyi, sözcüklerin yerini değiştirerek , birbirlerine yeni bir “dünya fatihi ” gibi anlatırlar da anlatırlar.

Rahatdırlar.

Güven duyguları ,zîyade zirvededir.Çünkü sınırları belli, yollarının üzerinde börtü böcek, çalı çırpı neyim yoktur.

Yeni bir söze, anlayışa, renge, sese ne gerek !Tahammül edemezler.

O yüzden , son beş yılda, orada çay içmeyi bıraktım.

Akşam, eve döndüklerinde, hanımlarına en fazla, “ Bugün ne pişirdin hanım” derler.

( Abartıyorum,farkındayım )

                                             -/-

Bu açıdan , ANADOLU’nun son derece bereketli, adeta sonsuz bir ürün alanı olduğunu düşünüyorum.

Bu insanlar , hiçbir zaman kendilerini doğru ve sağlıklı bir şekilde İNŞA edememişlerdir.

Yani çok ciddi ve adeta ölümcül bir kişilik bozukluğudur bu duruş.Temelde, çoook derinde, amansız bir SEVGİSİZLİK vardır.Benim “topraklarım”, SEVGİ konusunda, zalîmane düzeyde RİYAKÂRDIR.

Cami cemaatinin , kahvedeki tavla/ aznif  arkadaşının ,meyhanedeki kadehdaşının, kendisine bakıp,kabûllendiği  psişik/ruhsal ifadenin , “” açı anlam ortayına”” göre , MAHÇUP olmamak ayağına, evini-ailesini , sever GİBİ yapar.

Gerçekte bu , sevgi değildir.

Zira kişi, kendisini yapanlardan sevgiyi, onlar da öncekilerden.

Zincir, geriye doğru gider de gider.

SEVGİYİ öğrenmemişlerdir.

SEVGİYİ bilmeyenlerin mallaşmaları/eşekleşmeleri ,çok kolaydır.

Bu yüzden bir ömür boyu, çarpuk çurpuk( iğrenç) kimselere, çarpuk çurpuk (iğrenç) bağlılık gösterirler.

Bu “ sözde” sevgi gösterisi , gerçekte , kendisinden OLAN BİR” MALA”(*) karşı yürütülen , bir SAHİP OLMA titreşimiyle , sözde toplumsallaşır.

(*) Çocuk,eş…

Yani bir PATRON ve köle ilişkisidir.

ASLINDA bu çarpuk çurpuk kimselere, ömür boyu nefret duyarlar.Çünkü, bu ölümcül dairenin içinden çıkması halinde, yok olacağını düşünür.

ANADOLU toprağı, bu açıdan, sonsuz bir berekettir dedik, dadından yinmez.

Kıskançlığından, hasütlüğünden ( Malatya ağzı) parça pinçik aşamasına gelen AB ülkelerinin, möhim bir kısmı,bu “kaderi-kederi”, ciddi ölçüde çözmüştür.

Bu “ kader” sözcüğü üzerine kurduğumuz cümleyi, denklem haline getirip, genişletmek istiyoruz.

İbni Haldun , “Coğrafya,kaderinizdir”,

Freud ise “Anatominiz kaderinizdir” şeklinde genişletir.Biz, AKIL yapımız kaderimizdir diyoruz.

SEVGİ, çekimdir,cazibedir,iyileştirmedir,sonsuzlamadır,zira EMEKTİR diye yazar , dururuz.

“Yüzü, hiç gülmezdi.Herhalde günün belli saatlerinde , gülmek üzere programlanmış gibi gelirdi bana.Tanıdığım günden bu yana, anlaşamadık.Hoş,artık görüşmüyoruz.

Bir rakı sofrasında, üstelik suratı yine FALKONETTİ iken, sordumdu suratsızlığını.

Ömrümce unutmam verdiği yanıtı!

ALELACELE, o dışarıdakilerden prim sağlayacak , aaaa bizimki ailesine ne denli SAHİP bir baba,helâl beee gibi tarih öncesi ,taşak okşamalı , iltifat denizinden gelen, bir avuç su gibi:

Ben o zaman daha serttim “ dedi”.

Benim topraklarımın coğrafyası değil, ANATOMİSİ değil.

Kuşaktan kuşağa aktarılan, aktarıldakça da çürüyen, çürüdükçe de BAŞKALAŞAN( hastalıklı  toplumsal anlayış-davranış //  metamorfoz biyoloji dilinde) insanlararası MALLAŞMA- eşekleşme ve bir HAYALE tapınma DURUMU hastalıklıdır, adeta kaderidir.

“Ben o zaman daha serttim”  cümlesinin içindeki, hayali 3. Şahıslardan iltifat  beklentisi…

Her türlü hatadan arınmış bir RTE tapınçı, bir elmanın iki yarısıdır.

Bu “ ELMA”, Anadolu ‘nun ortalamasıdır. Her ikisi de, insanlığın aşağılık kutup başlıklarıdır gerçekte.

Bunun utancını duyacak kadar AYIK olmalıyız diyorsam da.Bu UTANÇ HALİNİN, toprağın üstünden kalkan SABAH ÇİĞİ gibi , bir kısım insanımızın hafsalasını terk ettiğini biliyor ve üzülüyorum.

Peki bu hep böylemiydi bu topraklarda.

Korkarım, İslam öncesi ya da YAVUZ sultan selim öncesi,pek böyle değildi gibime geliyor.ANADOLU’nun tarihini , AVCILARIN soysuz yazıcılarından okursanız, sürekli haremden gelen mamuş buğusu ile öteye,beriye koşuşturan İÇOĞLANLARININ kıkırdamasını , 2. Abdülhamitin bilmem kaç tane karısının olduğunu okursunuz.

Gerçeği göremezsiniz.

Bu toprakların elmalarından ÖFKE çıkagelir.

ÖFKE, en pratik iktidar yoludur.ÖFKE, iktidar uğruna, onurdan vazgeçebilme cinayetidir.

Ve… Öfkenin lideri/ sahibi, gün gelir, düşmandan daha çok korkulan olur…

“biz halkız

Yeniden doğarız ölümlerde”…

Pablo NERUDA

Çeviren: Hilmi YAVUZ…