8. bölüm

Merdiven başına,selâmlığa kavuştuğunda,birden bire hem ruhunda hem de el,ayak tırnaklarının ucunda bir çekilme,batma,akabînde yanma hissetti.

Kendinden evvel gelen esrarlı misafirler,selâmlığın önündeki açıklıkta ,sanki kendini bekler gibi yan yana dizilmişler, bu kez başları eğik fakat sîmalarında mahzûn,muamma taşıyan , güngörmüş bir tebessüm içindeydiler.

Kendisine bakmalarına rağmen,sanki görmüyorlar , adeta sonsuz bir varoluşun kutlu halini, bozgun ve kıyamet dolu bir savaşın içinden , her nasılsa yarı ölü, yarı diri çıkagelmiş gibi görünüyorlardı.

Gözlerindeki hayret ve sorgu pırıltıları gitgide artıyor,çok istemesine rağmen, bu insanlarla gözgöze gelmekten çekiniyordu.

Öyle ya, ne aşağıdaki depoya kaçak yükleri taşırlarken, ne de yukarıya doğru merdivenleri çıkarken  attıkları adımlardan , en ufak bir ses ,sedâ çıkmamıştı.

Aklının,iğneli beşik gibi , başının içinde ,gelişigüzel sallanarak,canını acıttığını fark etti.

Dişlerini sıktı ,kendini , anlamak vadisine bıraktı .Sanki bir zamansızlık tünelindeydi ya da geçmiş , an ve gelecek hâl… Hep birlikte ama karman çorman bir düzende , tuhaf bir oyunu seyrettirmeye başlamıştı.

Göğüs kafesi, tüm bu görümlere karşın,sakinleşeceğine, kararsız fakat daha şiddetle inip,çıkmaya başlamıştı.Bütün bu olup bitenleri,daha iyi daha derli toplu anlamak üzere, sanki unuttuğu bir talih ile yeniden karşılaşmak bahasına , ıssız bir bahçeyi andıran içodalara doğru yürümeye başladı.

Halbukî,halbukî kendisi yürümeye başlamasına rağmen, o adamlar hâlâ başları önde,yayla evlerinin dikmeleri gibi ayakta fakat tepkisiz duruyorlardı.

Kimbilir!

Belkide çok eski zamanlarda yaşamış, Zalha Nenesi’nin anlattığı esatir koruycuları olabilirlermiydi!Tarifsiz, kökten gelen darbeler halindeki altüst oluşlarla ,olmakta olanları,akarına bıraktı.Kimseye dokunmamaya çalışarak, hatta dokunma ihtimalinin verdiği düşünce ile bile hafif hafif ürpererek,çoraplı ayaklarıyla, zemini hasırüstü kaba kilimli

selâmlık girişinden,doğduğu,göbeğinin kesildiği odaya doğru, büyük bir ruh iştahıyla yürüdü.O odada,gönlünün taşına,toprağına şifa gibi sarılıp,lûzumlu cevaplara kavuşabileceğini düşündü.Ama cevaplara erişeyim derken , bir türlü tertipli hale getirip, anlayamadığı içsel kabarmalarını da kaybedip, zihnini ve ruhunu kartal gagası gibi didikleyen yüksek ahengini de kaybetmek istemiyordu.

O oda,belki de muammaya açılacak bir denizin, köpüklü anahtarı olacaktı.

Kapının önünde, anlaşılmaz bir iç burkulmasıyla durdu.Kocaman,pek dehşetli iki elin, sırıl sıklam bir çamaşırı, çift taraflı sıkışı gibi , göğüs çatısının kemiklerinin birbirine yanaştığını hissetti.

Görünmez bir köz alevi, sinsi sinsi cevap verircesine nefes borusunun içinde, sanki gidip,gelmeye başlamıştı.Odası, asırlar önce kaybettiği bir zîynet eşyası gibi kendinden emin halde,kapısı açık, sonsuz bir bereket otağı katıksızlığında kocaman bir çehreydi.

Rûyalarını bu odada görmeye başlamış,yine bu odada, rûyalarını başkalarına da göstermenin doğru olabileceğinin tatlı ve huzursuz endişelerini yaşamış,bu endişeler dolgun başaklara doğru yol aldıkça,aklının tabiatının gösterdiği uçsuz,bucaksız sonsuz sözler gibi, bir bahar kitabına benzemeye başlamıştı.

Bahar, bir kitaptı zaten.Öyle değil mi! Yeniden yeniden açılmazmıydı tohumları serpilmeden önce böğrüne.

Yüzünde gelgeç, sıkıntılı bir gülümseme ile sağ ayağını,odanın eşiğinden içeriye doğru uzattı…