Emil galip, Vedat türkali ve ben

1

O üniversite yıllarımda , 1978 -1981 so(m)nbaharı arası , İst/Maçka Valdeçeşme’de otururken , sıklıkla , HİLMİ YAVUZ’un ( şiirde ustamız ) Nişantaşı / Şafak sokakta bulunan, Gelişim Yayınevi’nde, ziyaretine gider, başta ŞİİR olmak üzere, yoğun felsefe, tarih, edebiyat sohbetleri yapardık.Bugün bakıyorum da, o yapılanlar, sohbet değil,basbayağı birer atölye çalışması, seminer şeklinde oturumlardı.

Kimler gelmedi ki ŞAFAK SOKAĞA!

Hadi, belleğimizi sıkıştıralım…

ŞAİR , SOSYOLOJİ DOÇENTİ , SEVGİLİ KARDEŞİM TUĞRUL TANYOL, SOSYOLOJİ PROFU, AYHAN AKTAR, ZEYYAT SELİMOĞLU,CUMHURİYET KARİKATÜRİSTİ ALİ ULVİ,SON TDK ŞİİR ÖDÜLÜ( sanırım 1981 olsa gerek ) SAHİBİ YAŞAR MİRAÇ, ADNAN ÖZER,TURGAY FİŞEKÇİ, SIVAS MADIMAK KURBANLARI , SEVGİLİ DR. BEHÇET AYSAN, METİN ALTIOK, RAHMETLİ BÜYÜK ÇİZER NECATİ ABACI ( zaten beraber oturuyorduk Maçka’da, sıkıysa gelmesin ) ,  NECATİ SAYESİNDEN TANIŞMAKTAN BÜYÜK ERİNÇ DUYDUĞUM,SEVGİLİ KARDEŞİM ERDOĞAN KARAYEL.

Ve daha neler neler. Zaten bu yazıyı, KARAYEL’in , bir anımsatması üzerine yazıyorum.

Gelişim’in demirbaşları , KASABALI LORCA (Cemal Süreya derdi) rahmetli ABDÜLKADİR BULUT ve olmazsa olmazımız, sevgili EMİL GALİP SANDALCI ağabeyim…

Hepsi evet hepsi , GELİŞİM günlerinden gelip,geçen, belleğimde MIH gibi kalmış ve dahi kalacak, unutulması hem fizik hem de psişik gövdemde olanaksız İNSANLAR, ANILAR…

Emil Ağabeyle, GELİŞİM’de nasıl tanıştığımı, sanırım anımsıyorum. Yani bazı insanlar ile tek düze , olaysız, cıvıltısız, nezaketen tanışır,tanıştırılırsınız.

O an yeryüzünde, sizi, birbirinize yaklaştıran,yaklaştırabilecek en ufak bir sıra dışı durum yoktur.Olsa da, nasıl bileceksiniz ki; internet yok,olmayınca da, haliyle  whatsup yok, face mace ,hak getire…   

Hilmi Ağabey , o günlerde, Gelişim’de, girince soldaki dip odaya geçmiş.

Nedense o gün, sabahtan gelmişiz.

Hoca, cıgarayı bırakmış, bugün ağzında gördüğünüz, filtresi koparılmış,SAMSUN’U , “içer gibi “ yapmaya başladığı günler.

Kapıyı, genellikle çaycımız Ahmet açardı. Zili duyuyoruz ve Ahmet’in ayak sesleri,  kapıya yöneliyor.

“OOO abi hoş geldiniz” le , geleni , kıvamlı duygusal  bir sesle , içeri buyur ediyor.

Tok , yarı davudî diyebileceğim , etkileyici bir ses ; “ Merhaba Ahmet” der demez, göğüs kafesini çatlatırcasına , öksürmeye başlıyor.

Göğüs çatlatan bu öksürük, bizim odaya yöneliyor, duvarlara çarpa çarpa içeri giriyor.  

Pencere kenarına , bellenmiş  bir vücud hareketiyle, oturuyor. Koltuğunun altındaki gazeteyi ( zamanın Milliyeti idi galiba ) , ağzına siper ederek, göğsünü çatlatmaya devam ediyor.

Hilmi Abi, gözlüğünün altından , bana muzîp muzîp bakarak, gülüyor.Nihayet, öksürük bitiyor.Ben, hoş bir esinti gibi, yüzümü yalayan şaşkın gülümsememle, “Hoş geldiniz” diyorum.Hilmi Abi de , “Hoş geldin Emil Abi” tümcesini ihmal etmiyor.

Ahmet, orta karar demli çayını yetiştiriyor Emil Abi’nin.

Çatlatıcı öksürük nöbetinin, gözlerine taşıdığı kızıllık, yavaş yavaş yok oluyor , “Yahu kusura bakmayın çocuklar, malûm amfizem bu berbat öksürük nedeni. Arada böyle tutuyor “ gibi sözcüklerle, bizden, bir gönül affı diliyor sanki.

İşte böyle tanışmıştık  EMİL Ağabey’le.

Gel olduuu, git oldu. Ben, ruhsal oğlu oldum.

Sonra bir gün , CUMHURİYET gazetesine karşı seçenek, DEMOKRAT gazetesini kurdular; EMİL ABİ, ADNAN BAŞER KAFAOĞLU,CAN YÜCEL, A.KADİR BULUT VE anımsayamadıklarım.

Bir gün , ben daha bir şey demeden , elimden tuttu,beni gazeteye götürdü.

Her fırsatta geleceksin, burayı koklayacaksın “ dedi”…

O zaman,bu topraklarda, gazete ve gazeteciler vardı!

( devam edecek)