Bugün 18 Mart…

ŞİZOFRENİ:1 TÜRKİYE: 0…

Anne dedem, üçü erkek biri kız, dört kardeşlerdi.İlk ikisi Mehmet ve Mustafa, Çanakkale ve Yemen ‘de asker,dedem İsmail de, evde, geride kalanlara bakıyor.

Mehmet ve Mustafa amcalarım, o cehennemin içinden, her nasılsa, sağsalim Mersin’e dönebilmişler. Tabiî ki ,büyüdükçe , 1960/1980 arasında, kendilerinden,dizlerinin dibinden dinlediğimiz ANILAR var belleğimizde.

Hem de dün yaşanmış gibi,berrak ve ışıklı.

Bu üç erkek kardeşin, “ARALARINDA” , ilginç bir ast üst ilişkisi vardı.Dedem, aralarındaki en sessiz olanıydı.Belki o günlerin gereğiydi, bilemem.Gördüğümüz,yaşadığımız SEYDAVİ İSMAİL, sessiz biriydi.

Bir büyüğü Mustafa Amcam ise, en deli dolu olanı.

Hatta o dönemde, ilginçtir ,eşi Hatçe Yengeme duyduğu sevgiyi,hatta aşkı bile diyebilirim  , kendi lisanıyla vallahi de anlatırdı,çekinmezdi.

Şimdi yumuşak sevyede olan bir anıdan, sert ve acımasıza doğru yol alalım.

Mersin’de, Mahmudiye mahallesinde,bugün SIDALI sinemasının olduğu sokakta, üç kardeş, birbirine bitişik, evlerde oturuyorlar.

Caddeden sokağa girişe göre, Mustafa,İsmail ve Mehmet.

1960’ın ortaları mıydı, Mehmet Amca yani AĞA, evini,mahallenin eskilerinden, mobilyacı Selim’e satar ve sanırım ilkin İstanbul’a gider,ordan da Ankara’ya. Yanlış anımsamıyorsam,Ankara’da vefat eder.

Mustafa Amcam, bu gidişe çok içerler dururdu; AĞA iyi etmedi, AĞA iyi etmedi derdi.

Yaylaları FINDIK PINARI’nda da, geniş bir avlu içinde, bir üçgenin köşelerine konumlanmış gibi, üç evde otururlardı.

Mustafa Amcanın evinin sofası, adeta SITMA PINARI’na çıkan yokuşun teğetiydi.

Ne yokuştu ama…Merkebe , gaz çıkartan cinsinden.

Sofanın yokuşa bakan kenarına, sabitleyerek yaptığı bir sedir vardı.Çoğunluk orda oturur, sol kolunu dirsekten trabzana dayar,gelip,geçenle selamlaşırdı.Çarşı yönüne, yokuş aşağı bakardı.

O gün, yine orda oturmuş,bize anlatıyordu.

Ben, ilk gençlik heyecanımla,anlatageldiklerini, “ ayı hikâyeleri” diye adlandırır,tadına doyamazdım.

O sedirde, bizler yerde bağdaş kurmuş vaziyetteydik.Herhalde ben,Ali Rıza ve Münir olmalıyız.Arada soluklanıyor, çarşı yönüne bakıyordu ki, birden fırladı sedirden.

“ Hatçeee,ağa geliyor” diye Hatçe yengeme seslendi.Hatçe Yengemle odaları , bir alemdi. SOFANIN çarşıya bakan yanına, SKF rulman sandıkları ağırlıklı , keresteden çakılıp, dikkatlice  oturtulmuş, kutu gibi bir oda düşünün.

Sofanın ön tarafında bir kutu…

Derhal odasına girdi, kapı kapandı.Kapı açıldığında, üzerindeki entari çıkartılmış,hakim yaka bir mintan,üzerine koyu renkli bir ceket ile aşağıya , yokuşa çıkıyoruz.AĞA karşılanacak.

Önde Mustafa Amcam, arkada ben ,Ali ve Münir sıralanmışız.Dede ördek ve torunlar gibi.

Ne keyf amma.

Mehmet Seydavi, her zamanki gibi, son derece derli toplu bir giysi demeti içinde, bükülmüş sol kolunun dirseğinde, dürülmüş vaziyetteki hırkası,sağ elinde de ,o yılların, meşhur AIR FRANCE çantası.

Tam bizim evin kapısını önünde karşılıyoruz.Dikkatli bir şekilde AIR FRANCE yere konuyor, sağ kol ileriye doğru uzatılıp, el, öpülmesi gerektiği gibi MUSTAFA AMCAM’ın dudaklarını önünde duruyor.

Dört parmak,birazcık içe kıvrık.

Mustafa Amcam,ağasının elini öpüyor,kenara çekiliyor.

Sırayla, ben,Ali ve Münir büyük amcamızın elini öpüyoruz.

Ben, o günlerin en büyük torunuyum diye galiba,eğilip, yerden AIR FRANCE çantayı alıyorum ve birden Mustafa Amcam’la gözgöze geliyorum.Gözler birer alev, bir kolunu bana uzatıyor,AIR FRANCE çantayı istiyor.Gıkım çıkmadan veriyorum.Mehmet Amcamız’ın yüzünde, esenlik dolu bir tebessüm var.Bana da, hırkayı uzatıyor.

Bu kez en önde, en büyük AMCA ,ardında  küçüğü ve bizler.

1. Bölümün sonu