2. kısım

CAN kırıkları

2. kısım

Tarihi belli olmayan bir gün (dü) …

Bir önceki yüzyılın ,  önemli düşünürlerindendi  diye yazıyordu dergi . Ama bizim dünyamızda , hemen , hiç kimse varlığından , pek de haberdar değildi .

Olmuştu da , biz mi ilgilenmemiştik .

 Belkide kendini gizlemeyi , özellikle mi istemişti.   Çok az  mektubu yayımlanmış , o mektupları kaç kez , nefes almadan , belkide nefesimi tutarak okumuştum . Her okumada , tuhaf bir şey oluyor , anlattıklarını anlamaya , daha da bir zihnen susuyor , metin bitiyor , içimde ,  hiçbir şey kalmıyordu .

Sonra bir gün , herhalde o kadar zihinsel terin ardından , anlamaya başlamıştım . Ailesini , “naziler” , son üyesine kadar , teker teker kurşuna dizerek yok etmişler . O da kendini , bilgisinin duvarları arkasına saklamış .

Ama , bu saklanma , zor anlaşılır olmasının nedeni olamazdı . Ben de , bunun için , uzun bir savaşın içine girmeye karar verdim . Nerde ve nasıl yaşadığını , arayıp , tarayıp bulacaktım . Mektupların yayınlandığı dergi ile uzun süren okur yazar tartışmamız  oldu .Benim bu adama neden bu denli merak saldığımı öğrenmek istiyorlar , ben de , aksine , o merakımı , dergiyle paylaşmak istemiyordum .

Adım gibi emindim .

Hissediyor fakat dile getiremiyordum .

 Bu adam bir şey biliyordu ;  nasılını çözemediğim bir anaforun içine girmiş , burnu bir gerçeğe mi değmişti ! Öyle ise , neydi o gerçek !

Ya da , ortada gerçekten saklanılan , ortaya çıkmasından endişelenen , sıra dışı bir bilgi mi vardı ! Fakat her nedense , o bilgisini paylaşmaya yanaşmıyor , tereddüd ediyor , belkide paylaşacağı insanlara , o bilgi , ağır gelir korkusu yaşıyordu .

Şayet öyle ise ,  bunda , bir yere kadar haklıydı . Nasıl ki her insanın , fiziki bir kaldırma gücü varsa , benzer şekilde de , hiç temas etmediği bir düşünceyi kaldırıp , kaldıramama durumu vardır .

Nihayet , uzunca süren ,  gergin tartışmalardan sonra , adamın adresine kavuştum . Bilgin , hiç ummadığım bir ülkede yaşıyordu ; Paraguay . Ben , ne denli uzun yazarsam yazayım , ısrarla , kısa , bir sayfayı , zar zor  aşan mektuplar yazıyordu .

Bir ara ,” Benimle vakit kaybetme . Esas nefesin bulunduğu yere git ,orayla temas kur , başka türlü yatışmazsın , sükûnet bulamazsın evlât “ diye uyarmıştı beni .

O gün , bu cümleyi okuduktan sonra , sabaha kadar uyuyamadım . Sihirli bir cümlecik , bir tembih , belkide ruha atılan bir işaret fişeği !

 Yatak , her tarafı ile bir işkence aleti gibiydi o ara .

Nefesim daralacak gibi oldu , kalktım , bir kahve suyu koydum , ağır ağır batı yönündeki bol ağaçlı kayalık tepelerin üzerinden , en parlak haliyle batmaya duran mehtabı izlemeye koyuldum . Dalmışım . Ocaktaki su cezvesi , habire fokurdar dururmuş . Davrandım mutfağa , ocağı söndürdüm , koyu sayılabilecek , hazır kahveden bir fincan doldurdum .

Tekrardan evin verandasına çıkıp , mehtabı izlemeye koyuldum . Ne yapabilirdim ki , bu kuşatmayı yarabilmek için !

Parlak ay ışığı , gecenin sessizliğinin iç sesi , otların , ağaçların , çalıların arasında dolaşıp duran kedi köpek , belkide bilmediğim başka hayvanların , ısrarlı yemek aramaları .

Sürgülü pencereler , telli olmasına rağmen , fırsatını bulup , eve giren uçan böcek ve tek tük sinek …

Herkes , biz dahil , sonu , galiba saf yokluk olan bir zaman sabrının içinde , ayakta kalmaya mı uğraşıyorduk !

Beni uyardığı mektubundaki adres , yine ilginç bir ülkeyi , şehri gösteriyordu !