3. kısım

Meçhûl bir adam çıkageldi , Asya’nın göbeğinden . İlk mektubuna cevabı , oldukça uzun zaman sonra gelmişti . Bir an , hiçbir şey olmayacak , o kadar merakım boşa gidecek , boşuna mı bu kadar gayret ettik diyerek hayıflanmaya başlamıştı ki , posta kutusunda , kalınca bir zarf buldu .

İşlek bir elle ,  dolma kalem kullanılarak yazılmış bir mektup . Hayret , bu zamanda , eskilerin  vazgeçilmezi dolma kalemi , hâlâ kullananlar varmış demekki diyerek , yazıya , uzun uzun , hasret gideriyormuşçasına baktı .

Balasagun kenti yaşıyor muydu ! Arap işgalciler , oraları tarumar etmemişler miydi! Yoksa , bir Balasagun daha mı vardı ve biz ondan habersiz miydik !  Asya’nın neresiydi şimdiki Balasagun! Kırgız mı , Kalmuk mu , Merkit mi …

Ve birgün , bana , hiç ummadığım bir anda , neden oralarda olduğunu , kim için olduğunu anlatmaya başlayacağını bildiren bir mektup yazıp , ne kadar süreyle olduğunu belirtmediği mektuplaşmalarını , bana yazıyormuş gibi anlatmaya başladı .

Asya’ya , hakikî olmak istemi ile kimin , ne zaman oluşturduğu , bir türlü bilinmeyen bir anlayışın peşinden oralara gitmiş bir adam . Hakikî olmak isteminin kapısında , günlerce ,haftalarca , yarı aç , yarı tok .

Kâh uyuyarak , kâh çevredeki esrarengiz görünümlü kayaları , duvar artıklarını , kurumuş ağaçları , cılız pınarları dolaşarak geçirmiş . An gelmiş , yüreğinin ışığı sönecek gibi olmuş . Bir gayret , ayağa kalkmış , pınarlardan su içmiş , ömründe görmediği çalılardaki kara kuru meyveleri yemiş , tekrardan hakikat kapısına dönmüş .

Sonun başlangıcını anlatan mektupla birlikte , bir öykü anlatır gibi , yola nasıl girdiğini , kendisine dışardan bakarak , Asya ile mektuplaşmasını , şiir ötesi bir dille yazmaya başladı . Ben de o yazıtları , size aktarıyorum .      

Masa lambasını yaktı,çalışma odası , açık zeytin yeşili bir ışığa büründü.Gözlüklerini takıp,yıllardır süren alışkanlıkla ,yeni gelen zarfı,açmadan önce inceledi.Daha öncekilerden farkı olmayan ,uçuk mavi renkli kalın zarfı,eliyle tarttı.

Sol üst köşedeki o bildik pula baktı.

Mavi bir zemin üzerine oturtulmuş , o bitmeyen ağaç; sonsuz sayıda dalları varmış gibi , koyu lacivert mürekkeple desenlenmiş,yakından sabırla bakıldığında ,kolkola girmiş , bir öbek insan izlenimi veren , ama az sonra konuşacakmış gibi duran ağaç.

Ağacın böğrüne basılmış, büyük harflerle yazılı , “Merkez Postanesi,Balasagun” ibaresi.

Pulun üzerinde 4.18 lira yazdığını görünce, son aylarda, eski ülkesinde ,işlerin iyi gitmediğini , kötüye gitme hızının arttığını anladı.

Taştan yapılmış , işlemeli saplı bıçağıyla , zarfı dikkatlice açtı.

Zarfla aynı renge sahip , mektup sayfalarını çıkardı.Tam 22’ye kadar numaralandırılmış sayfaları , masaya koydu.Artık iyice tanıdığı o işlek el yazısıyla yazılmış sayfaları okumaya başlamadan önce , kaç yıllık olduğunu unuttuğu sandalyaesinden , vücudunu ileri doğru esnetip  , kollarını gergin bir vaziyette , çalışma masasına doğru uzattı.Avuç içlerini masanın kenarlarına dayadı,vücudunu esnetmeye durdu.Bu çalışma masası, tahminen ,doğduğu yılın ertesinde , annesinin isteği üzerine,şehrin en has marangozuna ,ceviz ağacından yaptırılmıştı. O yıllarda bütün marangozlar,dülgerler has ağaç çalışırlardı.Annesi, masayı ,  ölmeden önce , birkaç kez cilalatmış, kızına verilmesini vasiyet etmişti.

İşlek el yazısıyla,birden yirmi ikiye kadar numaralandırılmış mektuplara, masanın üzerindeki ,dikkatlice koyduğu mektupluk tahta dosyalığa,dikkatlice ,tekrar tekrar baktı.

Artık çok iyi tanıdığı,  o işlek el yazısıyla yazılmış sayfaları okumaya koyuldu.

Bunları yazan adamı ; ömründe sadece bir kez karşılaştığı , yalnızca bir iki cümle konuştuğu ,o kaba saba , kirli üstbaşlı, tam bir serseri görünümündeki adamı düşünerek , okumayı sürdürdü.