Bir iç dünya hikâyesi

( sevgi, sessizce akan, dip bir ırmaktır. Duyabilene )

1. bölüm

Aklıma esip, cebimde de , o zevki kaldıracak kadar param olduğunda , onu arar , evime çağırırdım.Bazan gelmez , kendi hovardalığına gider , ama ne yapar yapar , müşterisine naz niyaz eder , cilvelenir , komple olacak zevk gecesini , yarısında bıraktırır , dolmuşla , taksiyle , bizim mahalle taraflarında ise , ille de bizim bekâr evinin önünde taksiyi durdurur , cama bir taş atar , “ Ben geldim , kapıyı açın “ der , teklifsizce içeriye dalardı.

Çoğunlukla da taksi parası , bize yıkılırdı.

O sefer büyük hanım , birkaç aylığına şehir dışında idi. Yorgun argın yatıyorum , kuzey penceresinden , sonbahar tadında bir Nisan Mayıs esintisi giriyor içeri , tüm duvarları geziyor , yüzümü dolaşıyor , sanki bir ikinci şahıs gibi , yalnızlığıma ortak olmak hissi veriyor insana.

 Bedeni yokmuş gibi  bir yoldaşınızın olması, hoş bir duygu. Aslında garip , merak çukurlarına düşüp , görünmez bulutlarla sarmaş dolaş olmak gibi bir şey mi derken , telefon çaldı.

Telefonda o!

Sesi biraz kırık , güçsüz , canı cini çekilmiş gibi.”Na’pıyorsun, teyze evde mi “ deyince , gelmek istediğini anladım . “Hadi gecikme gel “ deyip , telefonu kapadım.Aşağıya indim , biraz sebze , meyve , peynir falan desteği yaptım buzdolabına.

Her zamanki kot pantolonu , kısa kollu yuvarlak yakalı lâcivert üstlüğü ile kapın(m)ın önünde idi. Evime , hiç makyajlı gelmemişti. Bu kez hafif bir ruj , göz kapaklarında , hiç görmediğim bir yeşil tonda sürme , masum bir tebessüm eşliğinde , beni hemen içeri al diyordu.

Kafesinden kaçmış , gökyüzüne alışamamış , korkusundan sığınacak güvenli bir kafes arayan , dişi bir saka mı, kumru mu !Belkide , içdünyamın görmeyi arzu ettiği , örtülü , sıra dışı bir aşk umuru muydu!

Yorgunluk kahvesini yaparken , “Burhanoğlu , şohbeen açık mı “ diye seslendi. “Açık,açık” dedim. “Ben bir döküneyim , kirim pasım gitsin”. “Kahveyi ocağa sürdüm , suda fazla oyalanma “ dedim.

İşlemeli tepsiye kahveleri , büyük bardak suyu koyup , oturma odasındaki mermer üstlüklü , orta sehpaya bıraktım.

Banyodan gelen su sesi kesilmişti.Kapının önünde durdum , “Her şey yolunda mı “ dedim!”Kapıyı aç , kapıyı aç “ diye seslendi. İçeri girdim , duşun altında , olduğu gibi duruyordu . “Beyaz dolaptan , neden havlu almadın “dedim!

“Ne bileyim , çok temizlerdi , mis gibi de kokuyorlardı .Utandım almaya , vücudumdan kirlenirler diye çekindim”. Şaşırdım.Küvetin önünde , ayakta , ılık sudan domurlanmış vücuduna bakarken , içimden bir şehvet mi aktı !Yoksa bir merhamet , koruma isteminin , şehvet ırmağına karışması mıydı , bilemedim.

Uzatmadım , beyaz dolabı açtım , uygun bir havlu çıkardım, enlemesine açtım.

“Gel” dedim…  

1. bölüm

Çekinerek , ürkerek , sularını banyo zeminine damlatarak elini uzattı .Evime bu kez , alıştığımız hovardalık hayatının dışındaki bir anlamın içinden geliyordu. Kendisi , belkide yaptığının farkında değildi. Belki o ana kadar , kimsenin evine , arada para olmadan , sırf kendisi için ; oturmak , sohbet etmek , insan olabilmenin ivazsız sularında kulaç atmak üzere , gitmemiş olabilir . Belkide öyleydi ki , havluya sarılırken , yüzüne kopup gelen tebessüm , sanki uzun zamandır gönülden özlenen bir varoluş biçimine , yaşam lezzetine kavuşmanın ışıltısıydı.

“Arkanı dön de , havluyu iyice sırtına sarıp , sıkılayayım “ dedim. Cevap vermedi , sırtını tutarak , beyaz dolabın yanındaki fayansa yapışık havlu askısına , havlusunu çıkarıp astı.

Yüzündeki özlemli tebessüm , diline indi . “Küvete gir “ dedi.”Üstümdekiler “ dedim. “Ne var ki, bırak ıslansınlar “ deyip , omuzlarımdan küvete doğru itti gövdemi.

Aşk mı  şehvete , şehvet mi aşkın ırmağına karışıyordu!Hiç bir zaman bilinemedi.Bilinmesi de beklenmemeliydi.Çünkü insan öyeydi ; bir anlaşılmaz muamma bütünüydü. Görünmeyen , yığınla kılcalları vardı.Ne zaman parça halinde , ne zaman dalga dalga olacağı belli olamıyordu. Hiçbir zamanda olmamıştı.

Önce ben , sonra O, ağır ağır uzandık küvete. Tabanda biriken su , üstümdeki giyitleri , vücutlarımızın hareketine göre , ağır ağır ıslatıyordu .

Gelgitler , zihnimde deliler gibi hareket ediyor , şakaklarım zonkluyor , ense kökümü görünmez bir çift bıçak , sağlı sollu , kazıp duruyordu.

Burnunu burnuma dayadı, Küvette kayarım korkusuyla, sağ kolumu, küvetin dışına yapıştırdım.    “Ben , bir süre burda kalmak istiyorum “ dedi. Endişelendim . Bir şeylerden mi kaçıyor , saklanmak gereğini duyuyordu !

Eşelemek istedim .

“Bir sıkıntın mı var , seni rahatsız mı ediyorlar “ dedim.Üç defa hayır dedi.

“ Peki o zaman , neden kalmak istiyorsun ! Beş,on gün sonra , Nevşehir’e  şantiyeye gideceğim . O vakte kadar , paşa paşa kal” dedim.

“Ben , senin yanında kalmak, seninle olmak  istiyorum , kırma beni  “ dedi.

“Senin” zamiri , bu zamana kadar duyduğum , en kuvvetli bir iç sesle söylenmiş , yüksek bir sahiplenme duygusu kaplı bir “ sen” di.

“Hadi kalk , oturma odasına geçelim , orda anlatırım olanları “ dedi.

Küveti boşalttım , üstümdekileri de çıkarıp , sıktım , çamaşır makinasının üzerine serdim .Askıdaki havlusunu sırtına atıp , önden sıkıladım .Beyaz dolaptan , bir havlu da kendime alıp , sarındım.

Oturma odasının makine halısının üzerine , bahar geldiğinde , beyaz çarşaf sererdim . Böylece odaya , az çok serinlik dolardı .

Odaya girince , üzerindeki havluyu , serin beyaz yer çarşafının üzerine bıraktı .Giysiliymiş gibi , rahatça yere uzandı , sırtını üçlü divana verdi.

Aynını yaptım .Sol omzumu , sağ omzuna dayadım . Bu şekilde de, yine, burnunu burnuma dayadı . Buna rağmen , rahat konuşabilmek için , dudaklarımız arasında pay bıraktım . Benden çekindiğini hissediyordum . Gözgöze gelmekten irkileceğini düşünüp , gözlerini kapadı . Masumiyete giden, sırlı  bir yol gibi , kendisini bana , tüm arzusuyla teslim etmek ister ister gibi , başını kaldırdı.Sağ elimi , çenesinin altına uzatıp , yavaşça bastırdım . “Aç gözlerini , gözlerime bak . Korkma , sana bir yanlışım olmaz , olamaz ,  bilmiyor musun “ sözcüklerini , kulağına ,az çok eğilerek , fısıltı halinde söyledim .

Başını , belli belirsiz , anladım makamında salladı . Cılız , ürkek bir sesle ,”Biliyorum , çok iyi biliyorum  da , senden çekiniyorum Burhanoğlu”.

“Neyden , neyimden çekiniyorsun ki “!

“Bu odada , aşağıda Yurtsever’in evinde , kaç defa , başka başka adamlarla hep birlikte yedik , içtik , eğlendik”.   

“Eeee , sonra “!

“Hemen hepsi , seninle konuşurken , sanki , ne bileyim , senden ürküyorlar mıydı , çekiniyorlar mıydı!

Sana , sanki geri geri bakıyorlar gibi geliyordu bana . Ben de onlara baka baka , senden höflenir oldum , ürker oldum”.

“Ama önemli bir şey vardı .Sen , onlara da , bana da , hep aynı davranıyordun . Bu çok hoşuma gidiyordu “.

“Nasıl aynı davranıyordum “?

“Ben , işte belliyim yani . Hovardalıklara , parayla giden biriyim . Ne olduğum ortada .Onlar , hepsi iş güç  sahibi , büyük yerlerde çalışan adamlar”!

“Sonra”?

“Sonraaa, sen herkese , aynı muameleyi geçer , zirzopça , boş lâf edenleri bozardın . Masadakiler , sana pek bir şey diyemezlerdi .Ben , masada sen olduğun zaman , kim olduğumu unutur , kendimi , senin evinin kadını gibi hisseder , böylece rahatlardım . Sanki , hayalimde , senin sırtında gezen , kollarını beline dolamış , no’lursa olsun , kendini koruyan , gözeten bu adamdan uzak kalmamayı düşünürdüm. Yani , o hovardalıkların içinde , içim dışım , gün gelir boğulurken , bunları aklımdan geçirir , rahatlardım .

Onun için , bu ara o kadar sıkıldım ki , senin eve kaçsam diye düşündüm , işte geldim”!   

3.bölüm

Yüreğin derinliğinden gelen itirafa,iç dökmeye,rahatlamaya benzeyen sözler,beni de çok rahatlattı.Burnumu,burnundan uzaklaştırdım.Bir şeyler söyleme gereği,yükseldi içimde. ”Ben,dedemin evinde doğmuşum.O büyük,konak benzeri evin,orta katında,üç dört tane oda vardı.Çocukkken oralara girip,çıkmayı,eski zamanlardan kalma öteberiyi,eşyayı kurcalamayı çok severdim.Bir de,çok eskilerde,on yaşlarında falanken,her nasılsa bizim konağa sığınmış,ömrü,o konakta geçmiş,sözü,dedemden,nenemden sonra gelen vekilharcımız ,Hüseyin Emmim vardı.”

“Bi dakka” diyerek sözümü kesip,kısık sesli,gülmeli bir çığlık atıp,sorgulandı.”Ne harç,ne harç,anlamadım”!

“Ne demek o lâf,hiç duymadım.”

O ara, dalıp,gitmişim,nasıl olduysa.

“Yahu,sen bana vekilharç nedir diye sordundu,değil mi!Yüzüne bakarken,dalgaya geldik,hayallere istikamet verdi, aklımın bir tarafı.Bir yerlere gidip, geldim, yüzün sayesinde galiba.Evet,vekilharç,büyük ve kalabalık konak yavrusu evlerde,evin sahibinden,hanımından sonra gelen,talimatları uygulayan,yeri geldiğinde, tüm evi çekip çeviren,özü sözü mert insan ve çoğunlukla erkek olurdu bu insanlar”.

Yaşayageldiği ömür,elbette benimle kıyası kabul değildi.Kentin,huysuz,avantüriye bir mahallesinde,erken kalkan erkek çocuklarının,mutfak destek direğindeki çiviye asılı gömleği,babalarından evvel aşırarak giyip,çalma olur,çırpma olur,yol kesme olurlarla,karınlarını,o günlük doyurma kavgasına katıldıkları bir dünyanın,sessiz fakat içburkan kanıtıydı, omzuma yaslanmış, genç kadın.

Bu dünyada,elinde yarım avuç aklı,bedeninde taşıdığı etinin çekici güzelliğinden başka,sırtını dayayabileceği hiçbir desteği yokdu. 

Hatta, dolmuş parasını denkleştirip,çarşıya indiği ilk gün ,kimbilir,neler neler düşünmüştür.Gözlerinde,yalnızca sokaklarının köşesindeki,yıllanmış bakkalın görüntüleri varken,aniden çarşıdaki pek bahalı dükkân vitrinlerindeki elbiseleri görmek,mutlak hafsalasında,ne rüzgârlar estirmiş olmalıdır.

Bir geldiğinde,önce oturma odasında kahve içerken,kütüphane raflarına sonra da salondaki bin dokuz yüz ellilerden kalma,aslan ayak  mobilyalara,annemin koyduğu tabla ve süslüklere sürekli bakmış,nefesinin tutulduğunu hissetmiştim.

Başını,sol dirseğimin içine dayadı,parmakları ile göğüs kıllarımı çekiştirmeye başladı.Dudakları,sağ mememe doğru yaklaşıyordu.”Bana bak, rahat dur,huysuzluk etme “dedim! Galiba, duymamazlığa verdi, belkide o an,kendini bana vermek istedi.Bunların hiç biri,tanrının umurunda değil gibi geldi bana.Geldiği dünya,benim,her istediğimde içine girebildiğim bir dünyaydı.Ama o! Kentin binbir süslü dükkân dolu caddeleri onu çekiyor,ama oralara,sadece bakabiliyordu.O dükkânların ,göz boyacısı vitrinlerinde, satın alınmayı bekleyen,adını bile bilemediği, telâffuz bile edemediği  eşyalar bir yana,ayakları aslan pençesi, bilmem kaçıncı Fransız hükümdarı Lui tarzı salon mobilyamızda, sık nefes alarak, heyecanla  oturmuştu. Şimdi, koltuk ve divanı el yapısı,oturma odamızın Hereke halısına uzanmış,sağ eliyle,uyarmama rağmen,göğsümü gezinip,beni, kendine davet etmeye çalışıyordu.

Güzeldi.

Basit,insanı bakarken yormayan,kenar mahalle pırıltısı yerleşmiş,çekici,oval bir yüzü vardı.

“Rahat dur, şeytan doldurur” dedim!Kıkırdadı.

4.bölüm

Bana meydan okumak istedi.Dişlerini etimle buluşturdu,çenesini sıkıladı,sanki vücudumu,parmak parmak koklayacaktı.

“Senin vücudun,niye o sosyete züppeleri gibi kokmuyor “ dedi.

“Ne kokuyor,hoşuna mı gitti “ dedim.

“Bizim mahalledeki bakkaldan,tane ile aldığım yeşil sabun kokuyorsun.Sanki bizim arka sokakta oturan biri gibisin.Peki bu güzel evde,bu süslü evde, sen neden sosyete değilsin”!

Dur şimdi,anlatayım demeye kalmadı,bütün vücudu ile üzerime abandı.Karşı koyamadım,belkide koymak istemedim.Varoluşunu,burnunu burnuma dayayarak göstermeye durdu.Gözbebeklerim,gözbebeklerine ulaştı,saçını yıkadığı şampuanın,etinde kalan kokusu,başımı döndürmeye durdu.

Dudaklarımı ısırdım.Canımı yakmak istedim ki, zevkin ırmağında yitip, gitmeyeyim.Görünen o ki,şantiyeye gidene kadar,hiç olmazsa,beş on gün yanımda kalacaktı.Bu zamanda da,elbette rahat durmayacak,belkide başımıza bir iş açacaktı.Sürünerek altından kalktım.Banyoya yürüyüp,beyaz dolapta,havlularımın altında gizlediğim kutudan,bir tane koruma aldım.

“Ne gıcıksın,bir kadın böyle bırakılır mı” diye öfkelendi.

Koruma elimde,beyaz serin çarşafın üzerine,yanına uzandım.”Gıcık değilim,elimdekine iyi bak,nedir bu,daha önce hiç gördün mü” dedim.”Hayır” dedi, burnundan öptüm.”Dinle o zaman “dedim.”Bu eldiven parmağı gibi şey,erkekliğe takılan şapkadır.Hamileliği önler.Önceki beraberliklerimiz,hovardalık,maceracı işlerdi.Ama bu defa bu eve,kendi gönlünle,kendi rızanla geldin.Bu durumda,dişiliğin,yumurtaların başka türlü çalışır.Hamilelik ihtimalin artar.Çünkü hem gövden hem de ruhun, canlı cinli  istiyor”!

Bu lâfları sakince dinledi,yüzü pembeleşti,kızarır gibi oldu.Elini,erkeklik şapkasına uzattı,çekindi,tutamadı…Gözlerine,küçük,masum bir kız çocuğunun,ürkek tebessümü,taç yaprağı gibi geldi,kanatlarını çırpmadan kondu.

“Ama Burhanoğlu” deyip,bir yanağını kırk yıllık karımmış gibi,çenemin altına uzatıp,tek varlık gibi kalmak istedi.”Burhanoğlu dedin, dinliyorum,haydi konuş”!

“Ben buraya,sana hanımlık yapmaya geldim.Karın olmasam da,müsaade et,karınmış gibi yaşayayım.Ama içimde tuttuğum bir sır var,onu da söylemek isterim”.

“Söyle o zaman,sıkma kendini” .

Başı,göğüs çatımda,sol eli,sağ pazumda,omzumda,fısıltı halinde geziniyordu.Anladım ki,henüz konuşmaya giremiyordu. Sol elimle bir cıgara kondurdum dudaklarıma,derin bir nefes çektim.Madem konuşmaya giremiyordu , ben de ruhumda gerilere dönmek,kendimi silkelemek,bu yaşın aklıyla gerileri görmek istedim.

Daha o zaman,üniversite öğrencisi idim.Hiç bir zaman,büyük hayallerim olmamıştı.Ama,her solukta,büyük ümitler varettim gönlümde.Onları,her şeyimle besledim.Bunun için,çok zihin emeği verdim,hâlâ da veriyorum.Yorulmadım.Harcadığım her büyük yükten sonra, yeni doğmuş bir umut dünyası gibi,dipdiri,yaşamın ortasında buldum kendimi.Hayata sözü olmayan bir insan,neye yarar ki!

Cehennemde,ateşlere yanmadan da,bunları anlayabiliyorum.Tanrıların boş sözlerine ihtiyacım yok.Hiç birisi gerçeği yansıtmıyor.Hep,kimse acı çekmemeli diye düşünür,gönlümü ona göre ayar ederdim.Sarsılmaz gerçek budur.

Bir hekim için,yaşam ve korunması nasıl vazgeçilmezse,dünyanın acı çekmemesi de,benzer hatta eşit bir duygu,sorumluluk olmalıydı.

Binlerce yıl geçti,belki daha da fazla.

Bu basit gerçek,anlaşılmadı.İnsan,daima kendi vahşetine yenildi.

Yanımda,gövdesini,çekinmeden  bana sunan,aklından kimbilir neler geçen bu genç kadın,bu düşünme fırdöndüsünün neresinde olabilirdi!Ya da olabilir miydi!

O yüzden,üniversite yıllarımda,kimselerle bağlantım,derin arkadaşlığım olmadı.Aslında ben,öyle olmasını istemiş,yalnızlık şölenimi,kimseyle paylaşmak istememiştim.Yukardan bakınca, yığınla arkadaşım var gibiydi.Çok solcu,az solcu,gazoz şişesi gibi,tek tip milliyetçi,tek tük de, asabi dindar çocuk.

Etrafımda, dönüp dururdu.

Kadın yerine,olgun yaştaki bir genç kız demek istediğim,sağlıklı bir bedenin yanında,şehvetin,ballı şehvet  akan girdaplarına,bakar körlüğüm,bir taraftan da beni durdurabiliyordu.İnsanın,anlaşılmaz derinliklerinden gelen,durdurulamaz varolma gayretine,kozmoza,ben diye haykırablmesinin,sağlıklı bir kadın bedeni üzerinden harekete geçebilmesine,nereye kadar karşı konulabilirdi ki!

“Yeter artık be adam,tak şu şapkayı da,bu eve niye geldiğimi anlayayım “diyerek,şapkayı,elime tutuşturdu.Direnmek,doğanın açık yollarına çıkıp, engel olmak,artık doğru değildi.Şapka ile ben,bir süre vücudunu ısıtmak,kıvama getirmek istedik.Bu kez gövdeye yapılacak yolculuk,gövdelerin,kendi istedikleri,gönüllerinin sahillerine vuran dalgalarının biyeviyeliği idi.

Ben,bütün bunları yazarken,o zamanları tekrardan yaşıyorum.Hayatımın önceki zamanları,şimdi şu koca karyolada,az da olsa,keyfle yatarken,bitmeyen bir  tren katarı gibi,zihnimin içinden,çerçeveler halinde geçiyorlar.Yılların içinde,bana sessiz yoldaşlık edegelen bu karyolanın,sabun tozu ile yıkanmış,Bursa pamuklusu, mis gibi kokarken,o özel zamanda,yine aynı temizlikle kokan, bembeyaz çarşafın üstünde,yanyana yatmıyor muyduk!İçimde,inip çıkan dalgalar halinde, zevk darbeleri yaşamış,onu da,alabildiğince,kendime yaklaştırabilmiştim.Saçları dağılmış,alnındaki ter damlalarının bazısı gözlerine,bazısı da şakaklarına yuvarlanıyordu.Çok eski bir romanın, “Lizbon’a” giden  gece treninde ,bir muammanın peşine takılan öğretmen Raimung Gregor’un,Lizbon  garına,sabaha karşı,puslu bir havada,inişindeki şaşkınlık gibi,birlikte olmuştuk.

Hiç böyle,beden ve gönül beraberliği yaşamamıştı ve şaşkınlık içindeydi.Evine gelen telefonlara bakmış,arayan,bildiği,güvendiği biri ise,gelip,arabasıyla almış,götürmüş.Paranın verdiği güç ve kibirle, birlikte olup eğlenmişler.

Hepsi bu kadar.

Orgazmın ne ve nasıl olduğuna yabancıydı.Zaten vücudunun sarsılmasından,sesinin geriye kaçmasından,bilmediği o hoşluğun içine yuvarlanışından anlamıştım.

“Bana,önemli bir şey diyecektin,nedir o” diyerek,saçlarını okşadım.Çenesini,göğsümün ortasına koydu,başını kaldırdı.

“Evet,diyeceğim var.Bir çocuk ver bana”.    

5.bölüm

“Evet diyeceğim var sana,bana bir çocuk ver” cümlesini tam duydum mu,duymadım mı!Bir uğultu,yoksa sızı mı!Şakaklarıma çöktü,bastırdı,gitti,geri geldi bastırdı.”Benden bir çocuk sahibi olmak istiyorsun demek”.

“Evet Burhanoğlu,senden bir çocuk sahibi olmak istiyorum”.

“Kızım,nerden çıktı şimdi bu.Evime geldin,kafanı dinliyorsun,rahat ediyorsun.Birden,serseme döndüm.Bir çocuk.Sen anne,ben baba. Na’pacağız yâhu”!

“Ne bileyim,ben de senden beterim,kafam karman karışık.Biz,aslen doğuluyuz.Anamın uzak bir hısımı mı,akrabası mı ne varmış.Bir aydır bizim evde.Allah var kadın,çok büyük hanım.Bize para harcatmıyor.Çok zenginmiş,kimsesi yokmuş.Bir aydır,habire malını,mülkünü anlatıp duruyor.Sıkıldım,sana kaçtım işte.Evdeyken, telefonlara da çıkmadım.Ama birkaç gün önce,tuhaf bir şey oldu.Hiç beklemediğimiz bir şey.Bizi aldı,karşısına oturttu.Başına gelenleri anlattı.Anlatılanları,sana söylemek zorundayım.”

“Allah allah,neymiş yâhu bu,beni nasıl ilgilendiriyormuş” deyip,toparlandım.”Dinleyince,anlayacaksın,sen,akıllı ,okumuş adamsın.Dinle bakalım,bu iş nasıl olacak”!

Müsaade et, sen beni dinle…Demek, o uzak hısımınız kadının dileğine göre, benden,   bir çocuk istiyorsun. Bir çocuk, bir  insan, bir insan bir büyük sorumluluk. Böyle akar gider hayat da, çoğu insan anlamaz bu akışı. Ortalığa sersem sersem dağılıp, dururlar. Şimdi; kardeşimle ben, biz, annemin çocuğuyuz. Çok erken yaşta kayabettik babamızı. O duvarda gördüğün, sık bıyıklı,hafif açık kafalı, tebessüm eden adam, babam.Annem sert bir kadın, babaannesi de öyleymiş.İkisi de erken yaşta dul kalınca, bizi el bebek, gül bebek değil, kendilerine göre, kırbaçlayarak büyüttü anam. Anam, çocuğa, yetiştirilmesine, rüyanda bile göremeyeceğin kadar önem verir. O’na göre her doğan çocuk, alemde yeni bir dünyadır. Gelelim sana. Ben, senin iyiliğine, samimiyetine kefilim. Anladığım, uzakta bir yerde, bayağı büyük bir servet var. Ve bu servet, Hatın’dan sonra sahipsiz kalacak, it,köpek yağmalayacak, paramparça edecek. Nihayet, kimsenin işine yaramayacak, yok olup gidecek bir ziynet… Hatın, mala mülke sahip çıkacak, varlığı sürdürecek, ciddi ve samimi bir çözüm arıyor. Her nasılsa bu piyango gibi durum, annen üzerinden sana vurdu.

Bir süre yüzüme baktı. Ayağa kalkıp, elimden zarifçe tuttu. Balkona yürüdük. Akdeniz, o büyük , çok büyük su, masmavi bir rüya gibi bize bakıyordu.

Anlatmaya çalıştıklarımın, acaba ne kadarını anlayabilmişti. Şüpheliyim.

Şüpheyle de olsa, Akdeniz’in bitmeyecekmiş gibi görünen örtüsü kadar, fark vardı aramızda. Düşünmem,zihnimi,  acımasızca, gönlümün  sorgulama eşiğine yürütmem gerekiyordu. Kendimi bir an, ciddi bir gök cismi, onu da, başıboş dolaşan, fakat çekim çok yüksek bir belirsiz yıldız gibi hissettim. Akdeniz’in dilsiz maviliğine bakarken, olacak şey değil, kendimi  aniden, bir randevuevi kadınına aşık olan Hollandalı ressam, Van Gogh gibi hissettim. Anlaşılan, bu sıra dışı , adeta dikenli talebin, Hatın gözüyle bakıldığında zorunlu istemin, bir şekle kavuşması için, insan soyuna, analık etmiş, yurt olmuş Akdeniz’in, dilsiz maviliğine bakılması(mı) gerekecekti.